به رسم مهمان نوازی ماه مبارک رمضان

به رسم مهمان نوازی ماه مبارک رمضان

بر من منت نهادي و از ظلمت به نورم راهنمايي كردی.

كور بودم بينايي ام بخشيدي.

تشنه بودم سيرابم ساختي .

خوار و كوچك بودم عزتم و بزرگي ام دادي .

تنها بودم انيسم شدي .

گمراه بودم هدايتم كردی.

بر من منت نهادي و خدايم شدي تا بنده ات باشم و بندگي ات كنم اما شرمنده ام همانند مهماني كه از ميزبانش سپاسگزار نباشد همچون فرزندي كه مادر را سپاس نگويدمثل تشنه اي كه از سيراب كننده اش تشكر نكند مثل كويري كه ممنون ابرهاي باران آور نباشد.

شر منده ام كه مرا ايمان بخشيدي و در كهف اطمينان بخش وحي جای دادی و من اينهمه لطف را  فراموش كردم .

بر من منت نهادی و ريزه خوار سفره ی سراسر هدايت و مهر رسولت كردي و من خويش را گم كردم.

در قلبم جوانه ارادت اوليايت را روياندي و من از آنان پيروي نكردم.

بار دیگر

در اين شبها و روزهايي كه عطر خوش رمضان و نسیم و خنکای مهرباني ات همه جا را معطر كرده است بر منت بگذار و تا لحظه مرگ سايه رحمتت و لذت فرمان بری ام از دینت را از سرم كم نكن و باز بر من منت بگذار و در عالم جاودانگي از عقوبت آتش رهايم ساز .

اي آنكه بر همه منت مي نهي  و هيچكس بر تو منت نمي نهد باز هم با منتي مرا شرمنده كن با منت آغوشي كه برايم مي گشايي.

نویسنده: سيد حبيب حبيب پور